Θέατρο Εγνατία
Παρακολούθηση θεατρικής παράστασης « Οι εκκλησιάζουσες » του Αριστοφάνη ….σαν παραμύθι σε διασκευή της Κάρμεν Ρουγγέρη.
Λίγα λόγια για το έργο:
Από τις πολλές συμφορές οι Αθηναίοι είχαν πάψει να ενδιαφέρονται για τα κοινά. Ο Αριστοφάνης σε μια προσπάθειά του να τους συνεφέρει, τους ειρωνεύτηκε μέσα από τις «Εκκλησιάζουσες» λέγοντάς τους ότι, αφού είναι ανίκανοι να οργανωθούν και να συνετιστούν, ας παραδώσουν την εξουσία στις γυναίκες. Όπως άλλωστε αναφέρεται και στο κείμενο, ποιος είναι περισσότερο ικανός να σταματήσει τους πολέμους από τις γυναίκες, οι οποίες μεγαλώνουν και πονούν τα παιδιά που αργότερα θα στείλουν στον πόλεμο και θα εκθέσουν σε κίνδυνο;
Η Πραξαγόρα προβάλλει την μητρική φροντίδα σαν επιχείρημα για την ικανότητα των γυναικών να σταματήσουν οριστικά τους πολέμους.
Οι γυναίκες της Αθήνας οργανώνονται, παρουσιάζονται στη συνέλευση μεταμφιεσμένες σε άνδρες και λαμβάνουν την εξουσία της πόλης, διότι δεν εμπιστεύονται πλέον τη διακυβέρνηση της Αθήνας στους άνδρες τους. Πριν ακόμα ξημερώσει, συγκεντρώνονται και τελειοποιούν το σχέδιό τους, κάνουν πρόβα για τα όσα θα πουν και τα τεχνάσματα που θα χρησιμοποιήσουν για να πραγματοποιήσουν το σκοπό τους. Οι άνδρες τους ξυπνούν, δεν βρίσκουν τα ρούχα τους, ντύνονται γυναικεία και διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατο να παρευρεθούν στη Συνέλευση και χάνουν και το τριώβολο (την αμοιβή για τη συμμετοχή τους στη Συνέλευση). Το σχέδιο των γυναικών πετυχαίνει, την εξουσία καταλαμβάνει το γυναικείο φύλο και με ηγέτιδα την Πραξαγόρα εφαρμόζεται πλέον στην Αθήνα ένα νέο «κυβερνητικό πρόγραμμα» που βασίζεται στην κατάργηση της περιουσίας, στην επιβολή της ισότητας, στην καθιέρωση των συσσιτίων και επεκτείνεται ακόμη και στην κοινοκτημοσύνη των ερωτικών συντρόφων, των τέκνων αλλά και στην «προστασία» των δικαιωμάτων στην ερωτική πράξη για τις γριές και τις άσχημες γυναίκες! Τη νέα αυτή τάξη πραγμάτων γιορτάζουν οι Αθηναίοι σε μεγάλη γιορτή - είναι όμως όλα αυτά πραγματικότητα ή πρόκειται για ένα όνειρο;
Αυτό που προσπάθησε να αναδείξει περισσότερο η παράσταση είναι η αγωνία του πολίτη για ελευθερία, ισότητα και κοινότητα και τέλος το ρεαλιστικό της ουτοπίας.
(Ου-τοπος. Δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο δρόμος και πως θα φθάσουμε εκεί.)
Στο βάθος ουτοπία, είναι η επίγνωση ότι δεν μπορώ να έχω σήμερα, θα το αποκτήσω αύριο.
Τέλος η παράσταση δοκίμασε να παντρέψει το παλιό με το νέο. Το παλιό το κουβαλάνε οι άνδρες και το νέο το φέρνουν οι γυναίκες που αναλαμβάνουν την εξουσία.
